آبنماآبنما های موسیقی اولین بار در قرن اول میلادی توسط دانشمند و مهندس یونانی هیرو اسکندریه در کتاب آبنما خود توضیح داده شد. هیرو طرح‌هایی از «پرنده‌ای که با آب جاری سوت می‌زند»، «شیپوری که از آب جاری به صدا در می‌آید» و «پرندگانی که به‌طور متناوب با آب جاری برای آواز خواندن و سکوت ساخته شده‌اند» توصیف و ارائه کرد. در توصیف هیرو، آب هوا را از میان آلات موسیقی می راند تا صدا ایجاد کند. مشخص نیست که هیرو از هر یک از طرح های خود مدل های کاری ساخته است.
آبنما
در دوران رنسانس ایتالیا، مشهورترین ابنما های موسیقی در باغ ویلا ، در تیوولی قرار داشت. که بین سال‌های 1550 تا 1572 ساخته شده‌اند. به دنبال ایده‌های قهرمان اسکندریه، فواره جغد از یک سری لوله‌های برنزی مانند فلوت برای ایجاد صدای پرندگان استفاده کرد. معروف ترین ویژگی باغ، فواره ارگان بزرگ بود. فیلسوف فرانسوی، میشل دو مونتین، که در سال 1580 از باغ بازدید کرد، این را توصیف کرد: "موسیقی فواره ارگان موسیقی واقعی است، به طور طبیعی خلق شده است... ساخته شده توسط آبی که با خشونت شدید به داخل غار می افتد، گرد و طاقدار. و هوا را به هم می زند که مجبور می شود از لوله های یک ارگ خارج شود.آب دیگر با عبور از چرخ به ترتیب خاصی به کیبورد ارگ می زند.ارگ همچنین صدای شیپور و صدای توپ را تقلید می کند. و صدای تفنگ‌ها که در اثر سقوط ناگهانی آب ایجاد می‌شود... فواره ارگان به ویرانه‌ای تبدیل شد، اما اخیراً بازسازی شد و دوباره موسیقی پخش می‌شود.
لویی چهاردهم ایده فواره موسیقی مدرن را با برپایی عینک در باغ های ورسای، با استفاده از موسیقی و آتش بازی برای همراهی با جریان فواره ها ایجاد کرد.
